Odbijam się od dna. Nie oznacza to jednak, że jestem już na powierzchni. Cały czas meandruję w labiryncie podwodnych jaskiń. Trzy tygodnie temu leżąc na szpitalnym łóżku przemyskiego szpitala, nie byłem w stanie poruszyć żadną kończyną, nie mogłem nawet wyprostować palców z zaciśniętej  dłoni. O zmianie pozycji nie było mowy. Leżałem jak kłoda. To uczucie bezsilności znam doskonale bo wszak kilka razy w moim życiu dopadał mnie paraliż. Tym razem bezpośrednim powodem  było przedawkowanie stroków farmakologicznych rozluźniających mięśnie –baklofen, mydokalm i sirdalud. Do tego wysoka temperatura ciała, wynikająca z infekcji  pęcherza moczowego i ponownie byłem wyzerowany. Po stopniowym odstawieniu farmakologii, powoli mięśnie zaczęły reagować na zamiary głowy. Dziś jestem w domu, ale powrót do stanu wyjściowego zapewne zajmie mi sporo czasu. Jestem na razie niestabilny, zmniejszyły mi się zakresy ruchu  kończyn, jestem ogólnie słabszy. Muszę w większym zakresie korzystać z pomocy innych osób. Jako że prawie cały czas jestem sam w domu „wynająłem” pielęgniarkę, która pomaga mi w wielu czynnościach, które wcześniej byłem w stanie sam wykonać. Borykam się z tymi problemami nie pierwszy raz w życiu, ale to co mogę stwierdzić to to, że za każdym razem jest trudniej pokonywać przeszkody. Nie poddaję się jednak i pracuję nad sobą by odzyskać straconą sprawność i by być w większym stopniu samodzielny i niezależny od pomocy innych osób. To niezmiernie ważne, by móc samemu się umyć, ubrać, by zjeść gdy ma się ochotę a nie gdy ktoś przyjdzie i poda. Mój wysiłek jest widoczny w postępach jakie robię, czuję progres. Choć wiem, że  daleka droga przede mną. Najważniejsze jednak jest to  by, nic złego i niezależnego ode mnie się   nie wydarzyło. Doświadczony ciężarem traumatycznych przeżyć, mam  niestety teraz taką obawę. Siedzi mi to gdzieś z tyłu głowy, że ja będę ciężko harował  nad każdym detalem mojej sprawności a  tu przyjdzie „licho” i znów mi zabierze tak mozolnie wypracowaną względną niezależność. Wiem łatwo powiedzieć nie myśl o tym, wyrzuć to z siebie. Trudno to jednak uczynić ot tak sobie. Trzeba do tego dojrzeć a na to potrzeba czasu. Z moim niestety bardzo bogatym doświadczeniem w zakresie walki o zdrowie jestem uznawany  nawet  przez samych lekarzy, za eksperta od którego wszyscy mogą tylko się uczyć i czerpać wiarę, siłę, determinację czyli to co potrzebne jest by wygrać. Teraz sam z siebie muszę wziąć przykład, wykorzystać dorobek czterdziestoletnich doświadczeń i pokonać to co mnie dręczy i z przyjemnością i swobodą zasiąść za kierownicą mojej Toyoty i poczuć smak wolności pokonując kolejne kilometry i realizując kolejne cele.

Pierwszego września ponownie trafiłem do szpitala. Powodem hospitalizacji był nagły wzrost spastyczności (wzmożone napięcie mięśniowe) taki mocny skurcz wszystkich mięśni. Spowodował on sztywność kończyn. Zaś podane w szpitalu leki rozluźniające spowodowały całkowity bezwład. Dodatkowo przyplątało się  zapalenie pęcherza. Na szczęście te negatywne objawy ustępują, co pozwoliło mi opuścić szpital i kontynuować rehabilitację w domu. Bardzo dziękuję wszystkim za wsparcie, słowa otuchy i przekaz energii i pozytywnych fluidów. Teraz czeka mnie jak zwykle ciężka praca by odzyskać utraconą sprawność. Powiem szczerze,  nie jest lekko, bo w końcu ile można. Ale mimo tych wszystkich przeciwności muszę znów udowodnić, że wiara i ciężka praca czyni cuda i że nie ma rzeczy niemożliwych. Trzymajcie kciuki i wspierajcie myślą a będzie mi łatwiej wrócić  do działania i realizacji moich pomysłów i projektów.

Niestety, po kilkunastodniowej poprawie stanu mego zdrowia, znów zmagam się z ponownym pogorszeniem i dolegliwościami  odkręgosłupowymi. Po pamiętnym ataku podczas zabiegów rehabilitacyjnych w dniu 2 kwietnia, pobycie w szpitalu i kilku tygodniach leczenia, sytuacja zdawała się być opanowana. Wznowiłem już wyjazdy do Tajęciny na rehabilitację, powoli wracałem do mojego co prawda specyficznego sposobu funkcjonowania. Ale dolegliwości powróciły i spowodowały upadek, który przyczynił się  do ponownego osłabienia siły mięśniowej i zmniejszenia zakresów ruchu. Cofnąłem się o jakieś kilka miesięcy  w rehabilitacji. Co gorsze niebezpieczny objaw jakim jest nagłe i chwilowe osłabienie prawej nogi występuje  dalej, co w mojej sytuacji jest poważnym zagrożeniem i komplikacją w funkcjonowaniu. Wszak samodzielnie nie chodzę, ale przemieścić się czasami z miejsca na miejsce jakoś trzeba . W czerwca znowu trafiłem do szpitala. To Kolejny etap poszukiwań przyczyny obecnego stanu rzeczy.     Miałem plany związane z realizacja projektu mojego autorstwa ”mobilna historia’, czy kolejną samodzielną wyprawą samochodową. Muszę plany te zawiesić, odłożyć w czasie i szukać sposobu na wyjście z impasu. Znaleźć sposób na neutralizację objawu i zagrożenia.