Dawno, dawno temu, zajmowałem się fotografią. Zainteresowanie moje tą dziedziną sztuki, wynikało z pasji do motoryzacji i Sportu samochodowego. Jako że w tamtych czasach/ lata 70- 80/ nie było możliwości obejrzenia relacji ani zdjęć z rajdów, postanowiłem sam utrwalać ciekawe momenty jakie miały miejsce podczas imprez samochodowych. Jako że zawsze poszukiwałem czegoś nowego, również fotografia mnie wciągnęła. Było to tylko zainteresowanie  i zajmowałem się nią czysto amatorsko. Powoli kompletowałem sprzęt fotograficzny. Najpierw ciemnie urządzałem w pokoju, potem w łazience aż w końcu w piwnicy urządziłem prawdziwe mini studio do obróbki zdjęć.  Zdjęcia zaczynałem robić na Radzieckim aparacie ,,FIED,, który otrzymałem w prezencie komunijnym od mojego ojca chrzestnego. Potem na pożyczonym ,,ZENIT,, aż w końcu udało się załatwić w sklepie fotograficznym niemiecką ,, Praktica MTL 3,, to już był dobry sprzęt jak na tamte czasy. Dokupiłem nawet teleobiektyw z specjalnym pistoletem do podtrzymywania, gdyż był on długi i bardzo ciężki. W latach 80 tych miałem wspólnie z kolegą kilka wystaw fotograficznych, między innymi w dom kultury ,, Kolejarz,, i Międzynarodowym Klubie Prasy i Książki. Fotografowałem głównie przyrodę, krajobraz i oczywiście samochody.  Robienie zdjęć na rajdach czy wyścigach kolidowało nieco z moją działalnością w PZM. Jako organizator, sędziowałem bardzo często zawody a to nie pozwalało na pstrykanie. Gdy w latach 90 Weszły nowe technologie, zawiesiłem wywoływanie i powiększanie zdjęć, bo usługi fotograficzne tak spowszechniały i staniały , że nie opłacało się samemu obrabiać tego wszystkiego.

Roznosi mnie energia. Powiadam wam – mam moc. Dajcie mi łopatę a wykopie dół, dajcie mi siekierą a porębie drewno, zawieście mnie w góry a przesunę je. Przecież nie ma rzeczy niemożliwych, oprócz tych które są niemożliwe. I w tym dylemat. Mam moc, a nie mam mocy sprawczej. Czy to dysonans poznawczy. Zapewne tak, a wynika on z mojego wielomiesięcznego oczekiwania na ciepły i słoneczny kwiecień i nadziei na wyjazdy moim Lamborghini na wycieczki krajoznawcze. A tu proszę was ,,kicha,,. Plany wzięły w łeb. Muszę dalej siedzieć w izolacji, a słoneczko mruga do mnie i zaprasza na spacer. Muszę przywrócić harmonię, wewnętrzną równowagę. Muszę złagodzić to napięcie dysonansowe, a nie jest to łatwe w mojej sytuacji zdrowotnej i życiowej. Nie mogą zastosować z oczywistej przyczyny wielu technik, które mogłem kiedyś wykonywać. Ale dam radę, bo przecież moc jest ze mną.  Stosuję sobie technikę wizualizacji. Teraz to moja korona technika.  Przenoszę się myślami i wyobrażeniami w cudowne miejsce. To nie marzenie, tylko wyobrażenie, że tam jestem, forma Iluzji i fatamorgany. To też pokrewne techniki psychologiczne. Uważam, że filozofia i psychologia to królowe nauk.  Z nich czerpie inspiracje mojego bytu. To znajomość wielu reguł i prawd odkrytych przez naukę,  pozwoliła mi przetrwać wiele trudnych, skrajnie dramatycznych doznań życiowych. ,,Jak żyć panie premierze, jak żyć.. Takie pytanie kiedyś padło. Ale to nie premiera powinniśmy pytać, to pytanie należy skierować do siebie. To od nas zależy Jak mamy żyć i jak żyć będziemy. Życie jest w nas i my musimy decydować o nim. To bardzo górnolotne co pisze, ale ważna jest indywidualna interpretacja tych słów. Można mieć oczekiwania, żądania i pretensje do wszystkich wokoło. Można mieć wiarę, nadzieję i miłość. Ale to my nosimy w sobie i dobro i zło i to my decydujemy jakie cechy będą w nas górować. Mamy wolę i wartości a kompilacja tych dwóch czynników ma bezpośredni wpływ na nasz byt. Jak zwykle cieplutko was pozdrawiam. Mirko.                                                                            Takie miejsce teraz wybieram do medytacji i wizualizacji jak na zdjęciu. Takim kolosem co prawda nigdy nie płynąłem, ale może jeszcze kiedyś.......