Nie trace wiary i nadziei i dalej pracuję nad sobą, by choć częściowo się usamodzielnić, tak by móc  podrapać się po nosie, samemu zjeść, samemu choc cokolwiek zrobić. Bo cholernie brakuje mi aktywności, działania i kontaktu z ludźmi. Szczególnie teraz w okresie zimowym, gdy nie moge wyjechać na taras czy pokręcić się po  moim ogrodzie. liczę na to że wiosną, gdy zrobi się ciepło, będą w takiej formie, że będę mógł wyjechać nie tylko przed dom ale nieco dalej, by poczuć smak kontaktu z otoczeniem,  zajechac do jakiegoś baru i samemu wypić małe piwko bezalkoholowe – takie marzenie. Mimo stanu w jakim jestem i braku medycznych podstaw do zmiany na lepsze, dąże do osiągnięcia mojego celu, jakim jest samodzielne kierowanie autem. To jest mój  live motyw taki cel przewodni. Zostawiam sobie pewien procent  nadziei, że go osiągne. Jestem takim dziwnym optymistą.

Ćwiczę nieustannie , jestem w stałym  procesie rehabilitacyjnym. Robię postępy, krok po kroku, milimetr po milimetrze odzyskuje utraconą sprawność fizyczną. Jestem coraz bliższy realizacji mojego pierwszego celu, a więc dotknięcia ręką twarzy i podrapania się po nosie. Nie zapominam jednak o moim celu strategicznym czyli w samodzielnym prowadzeniu samochodu. Póki co korzystam z mojego wielofunkcyjnego wózka, na którym mogę zarówno jeździć jak i ćwiczyć. A ćwiczę bardzo dużo,  zarówno z moimi rehabilitantami jaki samodzielnie. Jeżeli macie nadmiar pozytywnej energii pomyślcie o mnie i wyślijcie nieco fluidów, a doda mi to skrzydeł.